ในทุกๆ ปีบริเวณพื้นที่ของวัดเจดีย์ไอ้ไข่ จะมีผู้คนจำนวนมากนำไก่และของแก้บนมาถวายตามกำลังและแรงศรัทธาที่เป็นดั่ง Soft Power ของจังหวัดฯ สร้างมูลค่าทางเศรษฐกิจให้พื้นที่ตลอดเส้นทางบุญได้อย่างมหาศาล ในขณะเดียวกัน ทางวัดฯ ก็ต้องขยายพื้นที่โดยรอบมากขึ้นๆ ทุกปี เพื่อที่จะใช้เก็บของแก้บนที่ผู้คนนำมาถวาย จากการสำรวจข้อมูลในพื้นที่ปีที่ผ่านมา วัดฯ มีการเพิ่มอาณาบริเวณไปมากถึง 14 ไร่ เพื่อแบกน้ำหนักส่วนใหญ่ที่เป็นของแก้บนที่ทำจากปูน

ประเด็นที่น้องทั้งสองคนอยากลองพัฒนาโมเดลธุรกิจและวัดผลความสามารถในการใช้พื้นที่เหล่านั้นอย่างยั่งยืนและคุ้มค่ามากขึ้น ก็คือ ทำของแก้บนอย่างไก่ใต้ ไข่ต้ม และน้ำแดง ที่ทำจากลังกระดาษรีไซเคิลที่มาจากผู้ผลิตที่มีการรับรองการย่อยสลายได้ และมีธรรมภิบาลในการผลิตตั้งแต่ต้นทาง จนถึงเมื่อของแก้บนที่ย่อยสลายได้เหล่านี้ไปวางเก็บอยู่บนผืนดินในวัดจริงๆ ทุกห่วงโซ่ต้องยืนยันว่าทำอย่างมีผลกระทบเชิงบวก Positive Impact และมองหลายๆ ด้านแล้ว ไม่แค่เอาที่ตัวเองอยากได้อยากทำ … เริ่มจากเล็กๆ และไม่ไปกระทบอาชีพหรืองานฝีมือของลุงป้าตายายที่เคยทำอยู่เดิมจนสูญสิ้น ไม่โจมตี ตัดสิน หรือให้ร้ายสิ่งที่มีอยู่เดิม เพียงแค่เสนอทางเลือกเพื่อผืนดินอย่างนอบน้อม

น้องๆ ทำต้นแบบและลองผิดลองถูกกับปัญหามากมาย เพื่อให้ความสีเขียวในอุดมการณ์มันไม่ถูกครอบด้วยแค่ทำเพราะกระแสรักษ์โลก จนได้ของที่เตรียมจะนำไปลองตลาดและปรับมุมมองของลูกค้าบางกลุ่ม ว่าเราสามารถบนบานและส่งแรงศรัทธาได้พร้อมกับความเกื้อกูลต่อผืนดิน และใช้ทรัพยากรจากพื้นที่ให้คุ้มค่ามากขึ้น หรือแม้กระทั่งของบนบานที่ย่อยสลายแล้ว น้องๆ ก็ยังวิจัยและพัฒนาต่อเพื่อใส่เมล็ดพันธุ์ท้องถิ่นให้การสลายของสิ่งหนึ่ง ก็สร้างสิ่งใหม่ หมุนเวียนดูแลพื้นที่ได้ในอนาคต

ถ้าเราลดการขยายพื้นที่ลงได้สักนิด ช่วยระบบนิเวศให้เสียหายช้าลงสักหน่อย ถ้าเราลดปริมาณน้ำหนักของปูนที่กดทับลงบนผืนดินได้สักนิด ช่วยฟื้นฟูพลังชีวิตในดินได้มากขึ้นอีกหน่อย โดยที่ยังรักษาความเชื่อความศรัทธาไว้ได้ ที่เพิ่มเติมคือ การบอกผู้คนว่า เบื้องหลังทุกการแก้บน ก็ต้องมีการสร้างพื้นที่รักษาสิ่งของเหล่านั้นไว้ คงดีกว่าที่เราจะได้ทั้งความพอใจ ได้ความสุขใจ และได้ความเคารพต่อพื้นที่และผืนดินจากความศรัทธาของเรา โดยไม่ทิ้งร่องรอย footprint ที่เป็นภาระต่อพื้นที่มากเกินไป